ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Τριάδα κορυφαίων αρετών

Μια πραγματικά θαυμαστή προσωπικότητα προβάλλει η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί. Ένα Ρωμαίο Εκατόνταρχο, ο οποίος με συντριβή καρδιάς και πραγματική αγωνία πλησίασε τον Ιησού και τον παρακάλεσε να θεραπεύσει τον άρρωστο δούλο του. Από το διάλογο που είχε με τον Ιησού και με τον τρόπο με τον οποίο εκδήλωσε το ενδιαφέρον του για το δούλο του, φαίνεται ότι βασίλευε στην ψυχή του μία τριάδα κορυφαίων αρετών, στις οποίες αξίζει ν’ αναφερθούμε με λεπτομέρεια.

Ο Ρωμαίος Εκατόνταρχος επέδειξε θαυμαστή ταπείνωση. Για να κατανοήσουμε το μέγεθός της, πρέπει να σκιαγραφήσουμε την κοινωνική ατμόσφαιρα της εποχής. Ο Ρωμαίος ήταν στρατιωτικός άρχοντας, με μεγάλη εξουσία, ενώ η παρουσία του προκαλούσε το σεβασμό, ίσως και το φόβο στους Ιουδαίους. Ανήκε στην τάξη των ευγενών και πλουσίων Ρωμαίων. Από την άλλη, ο δούλος ήταν ένα τίποτα για το πνεύμα και τις συνήθειες της εποχής εκείνης. Η τάξη των δούλων τοποθετούνταν λίγο παραπάνω από τα ζώα, ήταν άνθρωποι χωρίς αξία και σημασία, στην απόλυτη εξουσία των κυρίων τους, που εξουσίαζαν και καθόριζαν αυθαίρετα τη ζωή και την τύχη τους. Η κίνηση, λοιπόν, του Εκατόνταρχου, φανερώνει την ταπείνωση της καρδιάς του, μιας καρδιάς που αντιμετώπιζε το δούλο όχι σαν πράγμα, αλλά σαν παιδί και αδελφό, σαν συνάνθρωπο με δικαιώματα στη ζωή, με αξία και σημασία. Και η ταπείνωσή του κορυφώνεται όταν, συναισθανόμενος την αναξιότητα και αμαρτωλότητά του, απευθύνεται στο Χριστό λέγοντάς Του, «Κύριε, δεν είμαι ικανός να εισέλθεις στο σπίτι μου».

Ο Εκατόνταρχος έδειξε γνήσια αγάπη. Φέρθηκε στο δούλο του σα να ήταν δικό του παιδί, ξεπέρασε τα κοινωνικά στεγανά της εποχής, αγνόησε το γεγονός ότι θα μπορούσε να γίνει περίγελως από τους ομοφύλους του και αγκάλιασε, με την αγάπη του, τον άρρωστο συνάνθρωπό του. Η κίνησή του απέδειξε ότι η αγάπη ξεπερνά τις κοινωνικές διακρίσεις και τους αποκλεισμούς, αναδεικνύει την ανθρωπιά και έχει πάντα ευτυχή και ιδανικά αποτελέσματα.

Αλλά ο Εκατόνταρχος είχε και πίστη. Δυνατή πίστη στο γεγονός ότι ο Χριστός θα έδινε λύση στο πρόβλημά του, γιατί ήταν ο μοναδικός που είχε την απαιτούμενη θεϊκή δύναμη. Η αγάπη και η ταπείνωσή του λειτούργησαν ως προϋποθέσεις από τις οποίες εξήχθη η πίστη. Γιατί η πίστη δεν είναι απόκτημα γνώσεων και σοφίας, αλλά δωρεά του Θεού στον ταπεινό άνθρωπο.

Ο Εκατόνταρχος πολέμησε για την απόκτηση αυτής της πίστης. Αγωνίστηκε κατά του εαυτού του, με την αγάπη και κατά του κόσμου, με την ταπείνωση. Τον χαρίτωσε ο Θεός με την πίστη, που είναι πράγματι αξιοθαύμαστη για Ρωμαίο αξιωματικό. Το γεγονός, μάλιστα, εξήρε και ο ίδιος ο Κύριος που ομολόγησε ότι τέτοια πίστη δε συνάντησε σε ολόκληρο τον Ισραήλ.

Το παράδειγμα του Ρωμαίου αξιωματικού, αγαπητοί μου, πρέπει να γίνει αφορμή ενδοσκόπησης για όλους εμάς τους Χριστιανούς. Όταν απευθυνόμαστε στο Χριστό πάλλεται η καρδιά μας από τις κορυφαίες αυτές αρετές της αγάπης, της ταπείνωσης και της πίστης; Αυτές είναι οι αρετές που ανεβάζουν τον άνθρωπο στο Θεό και κατεβάζουν στον άνθρωπο τη Θεία Χάρη. Ας διδαχτούμε από τον Εκατόνταρχο της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής τον ασφαλή τρόπο της επιτυχημένης συνάντησής μας με το Θεό, γιατί στη ζωή μας θα έρθουν στιγμές που θα χρειαστούμε τη Θεία βοήθεια. ΑΜΗΝ!