Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ
Οι γονείς απέναντι στη μοναχική κλίση των παιδιών τους
Στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου μάς μεταφέρει η μνήμη των Οσίων Παφνουτίου και Ευφροσύνης, αδελφοί μου, τους οποίους τιμά σήμερα η Εκκλησία μας. Πρόκειται για πατέρα και κόρη, που έζησαν, κατά Χριστόν, τον 5o αιώνα, έχοντας, όμως, έναν ιδιαίτερο και αξιοπρόσεκτο βίο.
Αν και η Ευφροσύνη επέδειξε από την παιδική της ηλικία την κλίση της στον Μοναχισμό, ο ευλαβής πατέρας της Παφνούτιος δε δέχθηκε να ικανοποιήσει τον πόθο της, αλλά φρόντισε να τη συνδέσει με ευγενή και πλούσιο άρχοντα της περιοχής. Λίγο πριν τους γάμους, η Ευφροσύνη, εκμεταλλευόμενη την απουσία του πατέρα της, «κούρευσε τα μαλλιά της και ντυμένη ανδρικά παρουσιάσθηκε σε κοντινό Μοναστήρι ως ευνούχος του βασιλέως Θεοδοσίου, με το όνομα Σμάραγδος… Ο Ηγούμενος την δέχθηκε στη συνοδεία του… και εκείνη παραδόθηκε αμέσως, με τόσο ζήλο, στους ασκητικούς αγώνες, ώστε σύντομα έγινε αγνώριστη. Το αποσκελετωμένο πρόσωπο και το καταξηραμένο σώμα της δεν άφηναν καμία υποψία ότι ανήκαν σε πρώην απαλή και ωραιότατη κόρη. Ζώντας σε ανδρικό Μοναστήρι η νεαρή παρθένος, με την συνεχή εγρήγορση και τους καθημερινούς της αγώνες, όχι μόνο απέκρουε τις επιθέσεις του διαβόλου και υπερπηδούσε τις παγίδες του, αλλά κατενίκησε εντελώς την γυναικεία φύση της…»
Το τέλος της υπήρξε οσιακό. «Προγνωρίζοντας την εκδημία της από τα γήινα, κάλεσε τον πατέρα της στο κελί της και του είπε: «Μη λυπάσαι, πλέον, πάτερ και μην αναζητείς το παιδί σου, διότι εγώ είμαι» και ευθέως παρέδωσε την ψυχή της στον Κύριο».  Το γεγονός συγκλόνισε τον Παφνούτιο, ο οποίος, μετά τον ενταφιασμό της, έγινε μοναχός και έλαβε και ο ίδιος οσιακό τέλος δέκα χρόνια αργότερα.
Το συναξάρι των δύο αυτών οσίων της πίστεώς μας, δίδει την ευκαιρία να θίξουμε το ζήτημα της αρνητικής στάσης που λαμβάνουν, συχνά, οι γονείς, ακόμα και οι ευλαβείς γονείς, μπροστά στην απόφαση των παιδιών τους ν’ ακολουθήσουν το δρόμο της ασκήσεως και του Μοναχισμού. Η στάση αυτή επηρεάζεται καθοριστικά και από την συστηματική προσπάθεια μερίδας των Μ.Μ.Ε. να παρουσιάσουν την Εκκλησία και το Μοναστικό μας κόσμο ως ένα σύστημα βίαιου εξαναγκασμού των νεανικών συνειδήσεων, με σκοπό τον εμπλουτισμό των Μοναστηριών με νέους Μοναχούς και Μοναχές. Αλήθεια, γιατί, κάποιες φορές, η αντίδραση των γονέων παίρνει τέτοιες εκρηκτικές διαστάσεις; Πού οφείλεται, τελικά, αυτή η πολεμική που θέλει να παρουσιάσει τον Μοναστικό βίο ως απάνθρωπο, αντικοινωνικό, άρα περιθωριακό;
Η εμπειρία διδάσκει πως, καταρχήν, οφείλεται στο γεγονός ότι πολλοί γονείς, ενώ πιστεύουν ότι μεγαλώνουν τα παιδιά τους με πνεύμα απόλυτης ελευθερίας και αυτοδιάθεσης, κατά βάθος έχουν την άποψη ότι αυτά πρέπει ν’ ακολουθήσουν το δρόμο που εκείνοι επιθυμούν κι έχουν ονειρευτεί και όχι αυτόν που ποθούν τα ίδια. Αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας είναι η δυναμική αντίδραση σε κάθε κίνηση αυτονόμησης του παιδιού, όταν αυτή, μάλιστα, συνδυάζεται με την απόφασή του ν’ ακολουθήσει το μοναχικό βίο. Αλλά, ποιός είναι αυτός που μπορεί να αρνηθεί σε έναν ενήλικα το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης; Ποιός μπορεί να επιβάλει σε έναν ενήλικα την άρνηση της Μοναχικής οδού, τη στιγμή που του αναγνωρίζει το δικαίωμα να πράξει οτιδήποτε άλλο, όπως, π.χ. τη δημιουργία οικογένειας; Το μέλλον τους πρέπει να το καθορίζουν οι ίδιοι οι νέοι και όχι να επηρεάζεται και να καθορίζεται από τα όποια όνειρα και υποκειμενικά δεδομένα των γονέων ή άλλων, τρίτων προσώπων.
Η δυναμική αντίδραση των γονέων οφείλεται, επίσης, στο γεγονός ότι πιστεύουν πως το παιδί τους, ακολουθώντας το Μοναχικό βίο, καταστρέφει τη ζωή του, τη στιγμή κατά την οποία θα μπορούσε να γίνει οτιδήποτε άλλο «χρήσιμο» για τον εαυτό του και την κοινωνία. Αλλά, αλήθεια, είναι καταστροφή η αφιέρωση στο Θεό, η έγκαιρη γνώση της ματαιότητας αυτού του κόσμου και η δυναμική απόφαση για μία ριζική αναμέτρηση με τον κόσμο των παθών και των αδυναμιών μας; Είναι ευτελισμός η αποστροφή της κοσμικής κακότητας και η επιλογή ενός άλλου υπέρλογου τρόπου ζωής, σε μία εποχή που μας θέλει υποταγμένους στο πνεύμα του απόλυτου κοσμικού παραλογισμού; Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι γονείς, ενδεχομένως, να μην ενοχλούνται να βλέπουν τα παιδιά τους να συνυπάρχουν με αμφιβόλου ποιότητας, επικίνδυνες παρέες, να κινδυνεύουν, ανά πάσα στιγμή, να εκτραπούν στους καταστροφικούς δρόμους της εποχής. Αρκεί το παιδί να μη γίνει Μοναχός, να μη γίνει παπάς. Αυτό είναι το πρόβλημα τελικά; Γιατί τόση παρανόηση;
Άλλος λόγος αντίδρασης είναι η αίσθηση που υπάρχει σε κάποιους γονείς ότι στα Μοναστήρια μας επιχειρείται πλύση εγκεφάλου στα παιδιά τους προκειμένου να τα δεσμεύσουν και να τα απομακρύνουν από την οικογένεια. Δε μπορούν, όμως, να καταλάβουν ότι ο χώρος του Ορθοδόξου Μοναχισμού είναι χώρος απόλυτης ελευθερίας και σεβασμού του δικαιώματος του καθενός στην επιλογή και την πνευματική του αυτοδιάθεση. Ο εξαναγκασμός δεν έχει θέση στην Εκκλησία μας. Είναι πρακτική ξένη προς το ήθος και την παράδοσή της. Δεν μπορούν, επίσης, να καταλάβουν ότι, όταν το πνεύμα του Θεού μιλήσει στην καρδιά του ανθρώπου, καμία ανθρώπινη δύναμη δεν είναι σε θέση να τον μεταπείσει από την απόφασή του για αφιέρωση και ολοκληρωτικό δόσιμο. Όταν και οι ίδιοι οι γονείς επιτρέψουν στον εαυτό τους να δει και να γνωρίσει, να ζήσει και να μάθει τι είναι αυτό που στηλιτεύουν και κατηγορούν, τότε οι ίδιοι θα είναι εκείνοι που θα σπρώξουν τα παιδιά τους στην όντως ζωή του Χριστού και της Εκκλησίας, καμαρώνοντας για μια εξέλιξη που δεν είναι για όλους, αλλά για τους λίγους, για εκείνους στους οποίους ο ίδιος ο Θεός εμπιστεύθηκε το χάρισμα.

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ
Η αποφυγή της κατακρίσεως
Η Εκκλησία μας μεταφέρει τη σκέψη μας σήμερα, αγαπητοί μου, στην Μεγαλόνησο Κρήτη, καθώς τιμά την μνήμη του Αγίου Ευμενίου, Επισκόπου Γορτύνης του Θαυματουργού. Σύμφωνα με τον ιερό Συναξαριστή, «ο μακάριος Ευμένιος… από την νεανική του ηλικία αφιερώθηκε, με πολλή επιμέλεια, στα έργα της ασκήσεως, τα οποία συνδύαζε με άκρα ταπείνωση. Το πρόσωπό του ήταν πάντοτε λουσμένο με δάκρυα. Ποτέ δεν κατέκρινε κανένα, ούτε δέχθηκε να ακούσει άλλον να καταλαλεί. Έφθασε σε τέτοιο ύψος αρετής, ώστε οι Χριστιανοί της Γορτύνης τον πίεσαν να γίνει Επίσκοπός τους. Με πολλή σύνεση ποίμανε το ποίμνιό του, ενώ αξιώθηκε από τον Θεό να λάβει την δύναμη να επιτελεί θαύματα. Όταν μετέβη στην Ρώμη, σαν πυρσός την κατεφώτισε με τις Θείες διδασκαλίες του και στερέωσε τους πιστούς με τα πολλά του θαύματα. Κατά την επιστροφή του επισκέφθηκε την Θηβαϊδα, όπου διέλυσε, με την προσευχή του, την ξηρασία που επικρατούσε. Ενώ βρισκόταν εκεί, εξεδήμησε προς Κύριον, σε βαθύ γήρας και οι Θηβαίοι απέστειλαν το σκήνωμά του στην πατρίδα του Γόρτυνα».
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η επιμέλεια που επέδειξε ο Άγιος Ευμένιος, καθόλη την διάρκεια της ζωής του, για την αποφυγή του μεγάλου και φοβερού πάθους της κατακρίσεως. Πρόκειται για ψυχοφθόρο κατάσταση που, δυστυχώς, καταλαμβάνει συχνά τους ανθρώπους, που επιλέγουν να ασχολούνται με τους άλλους, περισσότερο από ό,τι με τον εαυτό τους. Η ενασχόληση αυτή καταδεικνύει περισσή υπεροψία και έλλειψη αυτογνωσίας, ενώ εγκυμονεί τον κίνδυνο της αυστηρής τελικής κρίσης του Θεού, ο Οποίος προειδοποίησε για την μοίρα όσων ακρίτως και αυθαιρέτως κρίνουν και κατακρίνουν τις πράξεις και τους λόγους των άλλων.
Στην ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μας η κατάκριση στηλιτεύεται «ως χειρότερη από όλα τα πάθη. Όχι μόνον διότι καθιστά αυτόν που κατακρίνει ένοχο αυστηρότατης τιμωρίας ενώπιον του Θεού, επειδή αυτός, με θράσσος, αρπάζει, εκ των προτέρων, το αξίωμα του Θεού ως Δικαστού…, αλλά και διότι, απογυμνούμενος από την σκέπη και την βοήθεια του Θεού, εξαιτίας της κατακρίσεως, είναι ενδεχόμενο και ο ίδιος να περιπέσει στο σφάλμα για το οποίο κατακρίνει τον αδελφό του. Ενώ εκείνος που κατακρίνεται, εάν δε γογγύζει εναντίον εκείνου που τον κατακρίνει, ωφελείται ψυχικά, διότι μετριάζεται το βάρος της αμαρτίας, εξαιτίας της περιφρονητικής εις βάρος του κατακρίσεως. Αυτός, όμως, που κατακρίνει αναλαμβάνει επάνω του και το φορτίο της αμαρτίας του κατακρινόμενου».
Η ίδια ασκητική εμπειρία της Εκκλησίας μας, δέχεται ότι η κατάκριση συνιστά σαφές έλλειμμα αυτογνωσίας και αδυναμίας παραδοχής της αμαρτωλότητας και της ψυχικής κατάπτωσης εκείνου που την επιλέγει. Σημειώνει ο Αββάς Μωυσής ότι «αν μπορέσουμε να δούμε τις αμαρτίες μας, ασφαλώς δε θα έχουμε τη δύναμη να παρατηρήσουμε τις αμαρτίες των συνανθρώπων μας. Διότι είναι πραγματικά τρέλα για έναν άνθρωπο που έχει λείψανο στο σπίτι του, να το αφήσει και να μεταβεί στο γειτονικό σπίτι για να κλαύσει τον νεκρό του διπλανού του, αντί να κλαύσει στο σπίτι του τον δικό του νεκρό».
Είναι χαρακτηριστικό το περιστατικό που διασώσει το Μέγα Γεροντικό και αποκαλύπτει την ψυχική ωφέλεια του ανθρώπου που αποφεύγει την κατάκριση, έστω κι αν είναι αμελής σε άλλα κεφάλαια της πνευματικής ζωής: «Κοντά σ’ ένα Γέροντα έμενε ένας αδελφός, κάπως αμελής στους κανόνες της μοναχικής ζωής. Όταν ήλθε η ώρα ο αδελφός αυτός να πεθάνει, κάθονταν δίπλα του μερικοί πατέρες. Κάποια στιγμή ο Γέροντας, βλέποντάς τον να φεύγει από τον κόσμο αυτόν με εύθυμη και χαρούμενη διάθεση κι επειδή ήθελε να οικοδομήσει τους αδελφούς, τού λέγει: «Συγχώρα με, αδελφέ, όλοι γνωρίζουμε ότι στην άσκηση δεν ήσουν πολύ επιμελής. Πώς, λοιπόν, τώρα φεύγεις για την άλλη ζωή με τόση προθυμία;» Ο αδελφός απάντησε: «Έτσι είναι, Πάτερ, την αλήθεια είπες. Ξέρω, όμως, ότι από τη στιγμή που έγινα μοναχός δεν έκρινα κανέναν άνθρωπο. Αν συνέβη καμιά φορά με κάποιον κάτι, αμέσως, την ίδια ώρα, συμφιλιώθηκα μαζί του. Και τώρα θέλω να πω στον Θεό: Κύριε, εσύ είπες «μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε» και «να συγχωρείτε τους άλλους και θα σάς συγχωρεθούν τα δικά σας αμαρτήματα». Τού λέγει ο Γέροντας: ειρήνη σε σένα, παιδί μου, σώθηκες και δίχως κόπο, μάλιστα».
Οφείλουμε, λοιπόν, αδελφοί, να απέχουμε από τον πειρασμό της κατακρίσεως, ασχολούμενοι με την επισήμανση των προσωπικών μας αμαρτιών και πνευματικών ελλειμμάτων, προκειμένου να βελτιωνόμαστε διαρκώς στην πνευματική ζωή και να ελκύουμε πάνω μας την Χάρη και το έλεος του Θεού. ΑΜΗΝ!

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ


ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ
ΤΡΙΤΗ 13 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
5:30 μ.μ. Μέγας Εσπερινός - Χαιρετισμοί εις τον Τίμιον Σταυρόν
9:30 μ.μ. Ιερά Αγρυπνία

ΤΕΤΑΡΤΗ 14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
7:00 π.μ. Όρθρος - Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία - Λιτάνευση του Τιμίου Ξύλου  και του Τιμίου Σταυρού (Διαδρομή: Καραΐσκου - Τσαμαδού - Αλκιβιάδου - Βασ. Γεωργίου - Ηρώων Πολυτεχνείου - Αγίου Κωνσταντίνου)
6:00 μ.μ. Εσπερινός


ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης και
των συν αυτώ Μνήμη Αγίων Μικράς Ασίας
Κατά τη σημερινή Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, αδελφοί μου, η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη των Αγίων Μαρτύρων της Πίστεως και της Πατρίδος, κληρικών και λαϊκών, οι οποίοι υπέστησαν ανείπωτα μαρτύρια και βρήκαν φρικτό θάνατο, τις ημέρες κατά τις οποίες εξελίχθηκε η Μικρασιατική καταστροφή, από την οποία φέτος συμπληρώνονται 89 χρόνια.
Το Σεπτέμβριο του 1922 παίχθηκε η τελευταία πράξη της μεγαλύτερης τραγωδίας του σύγχρονου Ελληνισμού. Μαζί της έκλεισε το ιστορικό κεφάλαιο της διαρκούς και ουσιαστικής παρουσίας του Ελληνικού στοιχείου στην αντίπερα όχθη του Αιγαίου και οι ευλογημένες πατρίδες πέρασαν στη σφαίρα του ονείρου. Σήμερα δεν μπορούμε παρά να σταθούμε προβληματιζόμενοι για τα λάθη που οδήγησαν στην καταστροφή. Δεν μπορούμε παρά να αναπολούμε τις τελευταίες στιγμές, τα μαρτύρια των προγόνων μας, τον όλεθρο και το θρήνο στα μάτια των προσφύγων, τη θυσία των ηρώων και των Αγίων που έμειναν να θυμίζουν ότι η Ελλάδα δεν ξεριζώνεται και δε σβήνει όσα μαρτύρια κι αν υποστεί, όσες διώξεις κι εξανδραποδισμούς κι αν της επιφυλάξει η μοίρα.
Ο τελευταίος Μητροπολίτης της πολύπαθης και πολύκλαυστης Σμύρνης Χρυσόστομος ήταν ο έσχατος εναπομείνας στις επάλξεις του αγώνα και της αντίστασης. Πανάξιος μιμητής των μεγάλων προγόνων του ηρώων και Αγίων Ιεραρχών, αλλά και απλών παπάδων του Ελληνισμού, έμεινε εκεί προσπαθώντας να εμψυχώσει τους Έλληνες. Έμεινε για να μην εγκαταλείψει τα όσια και τα ιερά μας στα χέρια των απίστων και να θυσιαστεί, ως καλός Ποιμήν, υπέρ του ποιμνίου του. Αξίζει να μάθουμε οι νεοέλληνες το μαρτυρικό του τέλος για ν’ αποκτήσουμε ορθή ιστορική αντίληψη, για να γνωρίζουμε το μεγαλείο εκείνων που δε φείστηκαν αγώνων και θυσιών για την προάσπιση της Ελληνοορθοδοξίας μας.
Ο πολεμικός ανταποκριτής Κώστας Μισαηλίδης γράφει σε ειδικό φυλλάδιο που εξέδωσε για τις τελευταίες ώρες της Σμύρνης και το μαρτυρικό τέλος του Μητροπολίτου Χρυσοστόμου: «Ο δρόμος από την πλατεία του Διοικητηρίου ως την πλατεία Ικί Τσεσμέ αγρίεψε από το μαρτύριο του καινούργιου αυτού Εθνομάρτυρα. Τού έβγαλαν, με ξιφολόγχη, τα μάτια, του έκοψαν τα αυτιά και τη γλώσσα. Τον έσυραν από τα γένια και τα μαλλιά. Γύρω από το σώμα του έστησεν η απάνθρωπη, η αφάνταστα βάρβαρη τουρκική μανία τον πιο φρικτό χορό. Δεν άφησαν τίποτε το σκληρό και το εξευτελιστικό που να μην το κάμουν στο αφανισμένο και μισοσκοτωμένο κορμί του Χρυσοστόμου.... Το πρόσωπό του το κατάχλομο, το σκεπασμένο με αίμα των ματιών του, είχε συνεχώς εστραμμένο προς τον ουρανό και διαρκώς έλεγε «Πάτερ, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τί ποιούσι». Όταν μπορούσε ύψωνε το δεξί του χέρι και ευλογούσε τους διώκτες του. Κάποιος αναγνωρίζει τη χειρονομία και με το τρομερό μαχαίρι του κόβει και τα δυο χέρια του Δεσπότη. Εκείνος σωριάστηκε στη ματωμένη γη με στεναγμό που φαινόταν ότι ήταν μάλλον στεναγμός ανακουφίσεως παρά πόνου. Ένας στρατιώτης τον αποτέλειωσε με δύο σφαίρες στο κεφάλι».
Την ίδια περίοδο, μαζί με τον Χρυσόστομο, δίνουν την ζωή τους για την αγάπη του Χριστού και της Ελλάδας άλλοι τρεις Μητροπολίτες της Μικρασιατικής γης: Ο Κυδωνιών Γρηγόριος, ο οποίος, αφού σώθηκε, ως εκ θαύματος, από ενέδρα Βούλγαρων Κομιτατζήδων το 1905 στη Μακεδονία, μετετέθη στη Μικρά Ασία όπου και συνέχισε αόκνως την εθνική του δράση. «Το 1918, μετά τον εκτοπισμό των γενναίων Ελλήνων Κυδωνιατών, ο Μητροπολίτης Γρηγόριος εφυλακίσθη εν Κυδωνίαις επί τρεις μήνας. Ακολούθως εφυλακίσθη εν Σμύρνη επί εξάμηνον, μέχρι της 26ης Οκτωβρίου 1918 ότε και παρεπέμφθη εις το Γ΄ Τουρκικόν Στρατοδικείον Σμύρνης, ίνα δικαστεί διά την Ελληνοπρεπή και πατριωτικήν του στάσιν. Διασωθείς τότε, επέπρωτο να μαρτυρήσει υπέρ της Εκκλησίας και του Ελληνικού γένους κατά την Μικρασιατικήν καταστροφήν του 1922». Ο Γρηγόριος αρνήθηκε να εγκαταλείψει το ποίμνιό του, παρότι Αμερικανικό πλοίο έφθασε στις Κυδωνίες για να τον παραλάβει. Τότε συνελήφθη από τους Τούρκους και ετάφη ζωντανός με 38 ιερείς του.
Ο Μοσχονησίων Αμβρόσιος. Διακονώντας, επί σειρά ετών, στο πλάι του Σμύρνης Χρυσοστόμου απέκτησε υψηλό πατριωτικό ήθος το οποίο τον οδήγησε μέχρις και αυτής της θυσίας. Τον Αύγουστο του 1922 συνελήφθη από τους Τούρκους και εστάλη στις Κυδωνίες και από εκεί με τα πόδια στο Αρδαμύτιο. Στη διαδρομή εκτελέστηκε με εννέα ιερείς της συνοδείας του.
Ο Ικονίου Προκόπιος. «Εν Μικρά Ασία ειργάσθη με πολλήν δραστηριότητα, συστήσας διαφόρους νέας Ελληνικάς κοινότητας εν τη επαρχία Ικονίου, ιδρύσας πολλά σχολεία και ανεγήρας πολλάς Εκκλησίας. Διά τας πατριωτικάς αυτού εργασίας εγένετο στόχος των νεοτούρκων σωβινιστών, συλληφθείς δε αιχμάλωτος παρά των κατακτητών κατεδικάσθη εις θάνατον, αλλά δεν εξετελέσθη. Τελικώς, όμως, επέπρωτο και ο Ικονίου να θυσιαστεί υπέρ του Γένους μαρτυρικώς αποθανών εις φυλακάς».
Η θυσία των Αγίων Μαρτύρων Ιεραρχών της Μικράς Ασίας, αγαπητοί μου, αποκαλύπτει μία αδιαμφισβήτητη ιστορική αλήθεια, ότι καμία άλλη θρησκεία στον κόσμο και στην ιστορία δεν έχει να επιδείξει Λειτουργούς της Μάρτυρες στους αγώνες των εθνών για ελευθερία, ανεξαρτησία και δημοκρατία, εκτός από την Ορθόδοξη Εκκλησία. «Ο Κλήρος της Ελληνικής Εκκλησίας υπήρξε πάντοτε πρωτοπόρος στους αγώνες του έθνους και κυρίως στις αλύτρωτες πατρίδες του Ελληνισμού, όπου και επολέμησε και παρότρυνε τους Έλληνες να αγωνιστούν για τα ιερά και τα όσια της φυλής και για την πατρίδα τους και στο τέλος προσέφερε τη ζωή του θυσία στο βωμό της. Ο Κλήρος, έτσι, της νεωτέρας και συγχρόνου Ελλάδος και του Ελληνισμού των αλύτρωτων πατρίδων συνέχισε την αγωνιστική παράδοση και παρέμεινε πιστός στο πνεύμα των Νεομαρτύρων και πρώτων Μαρτύρων – Αγίων της Εκκλησίας».
Είθε η χάρις, που εκπορεύεται από το υπέρ πίστεως και πατρίδος μαρτύριό τους να σκέπει και αγιάζει την πατρίδα και το έθνος μας. ΑΜΗΝ!